جامعه روحانیت مبارز کشور معروف به جامعه روحانیت مبارز نهادی دینی، روحانی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی است که با انگیزهای دینی و با شعار حفظ دستاوردهای انقلاب اسلامی ایران شکل گرفت. در سال ۱۳۵۶ نخستین هسته مرکزی جامعه روحانیت با توصیه های امام خمینی و شهید مطهری به منظور برنامه ریزی و سازماندهی مبارزه ضد حکومت پهلوی شکا گرفت. اساس نامه این تشکل روحانی در سال ۱۳۵۷ تدوین و با اصلاحی که در سال ۱۳۵۸ در آن رخ داد به جامعه روحانیت مبارز تهران تغییر نام یافت.
موسسان و اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز در ابتدای انقلاب عبارت بود از آیات بهشتی، مطهری، باهنر، مهدوی کنی، مفتح، شاه آبادی، محلاتی، ملکی، خسروشاهی، عمیدزنجانی، عرفانی، موحد کرمانی و حجج اسلام ناطق نوری، کروبی و موسوی خوئینی ها؛ اما پس از اعلام حمایت این تشکل از نامزدی ابوالحسن بنی صدر در نخستین انتخابات ریاست جمهوری، چهره هایی چون آیات بهشتی و خامنه ای از آن فاصله گرفتند.
در سالهای اخیر جامعهٔ روحانیت مبارز در کنار تشکلهای همسوی خود (از جمله حزب مؤتلفه اسلامی، جامعهٔ اسلامی مدرسین، انصار حزبالله، جامعهٔ اسلامی دانشگاهیان، و انجمنهای اسلامی اصناف بازار تهران) و جبهه اصولگرا، نقش مهمی در تحولات سیاسی ایران داشتهاست. فضلالله محلاتی نخستین دبیر جامعه روحانیت مبارز بود و طی سالهای ۱۳۵۶ تا ۱۳۶۰ این مسئولیت را بر عهده داشت. پس از او (به جز دوره کوتاهی در سال ۱۳۷۵) تا سال ۱۳۹۳، محمدرضا مهدوی کنی دبیرکل جامعه روحانیت مبارز بود اما با درگذشت وی گزینههایی همچون محمدعلی موحدی کرمانی، اکبر هاشمی رفسنجانی، علیاکبر ناطق نوری و حسن روحانی برای دبیرکلی این نهاد مطرح شدند. در نهایت در جلسهای که در تاریخ ۱۱ آذر ۱۳۹۳ با حضور اعضای جامعه برگزار شد، محمدعلی موحدی کرمانی به اتفاق آراء دبیرکل جامعه روحانیت مبارز شد.
در آخرین جلسه اعضای شورای مرکزی جامعه روحانیت مبارز در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۹۷ نام جامعه از جامعهٔ روحانیت مبارز استان تهران به «جامعهٔ روحانیت مبارز کشور» تغییر پیدا کرد.
بر پایهٔ اساسنامهٔ جامعهٔ روحانیت مبارز، اهداف این جامعه چنین عنوان شدهاست:
• سازماندهی روحانیت شیعه، رشد و اعتلاء آن
• تحکیم مبانی انقلاب اسلامی و دفاع همهجانبه از دستاوردهای آن و تقویت نظام جمهوری اسلامی
• حمایت همهجانبه از اندیشه فرهنگی سیاسی حضرت امام (ره) و اصل مترقی ولایت فقیه
• گسترش فضایل اخلاقی در جامعه اسلامی
• ارشاد قشرها مختلف مردم و گروههای فعال سیاسی، اجتماعی از طریق تبیین وظایف شرعی
• نظارت بر عملکرد مسئولین نظام و نقد دلسوزانه آنان در جهت تحقق اصل النصیحه لائمه المسلمین
• ارتباط با روحانیت سایر مذاهب اسلامی و همکاری با کلیه مراکز اسلامی در جهت تحقق اهداف دینی
• تعامل مثبت و سازنده با ادیان الهی در جهت کاهش آلام جهانی و تحقق صلح
• تأسیس مؤسسات عامالمنفعه
در سال ۱۳۶۶ افزایش اختلافات درونگروهی باعث شد تا انشعابی تاریخساز در این تشکل انجام شود که تا سالها صحنه سیاست ایران را تحت تأثیر خود داشت. گروهی از اعضای جامعه روحانیت مبارز با اجازه و تأیید روحالله خمینی، از آن خارج شده و مجمع روحانیون مبارز را تأسیس کردند. در نیمه دوم دهه ۱۳۶۰ خورشیدی، روحانیت و روحانیون، معرف دو جناح راست و چپ در سپهر سیاسی ایران بودند و سایر گروههای سیاسی فعال در داخل نظام متحد یکی از این دو محسوب میشدند.