آمریکا بر اساس گستره واحد های انتخاباتی پس از هند دومین دموکراسی در جهان است. نظام سیاسی این کشور جمهوری فدرال است که شامل قوه مجریه به ریاست رییس جمهور(رییس دولت و رییس حکومت)، کنگره و دیوان عالی فدرال است. بر اساس قانون اساسی آمریکا مصوب سال ۱۷۸۹ سیستم سیاسی این کشور در چهارچوب تفکیک قوا طراحی شده است؛ به گونه ای که هر سه قوه مقننه، مجریه و قضاییه توانایی ایجاد محدودیت بر قدرت یکدیگر را داشته باشند. تفاوت عمده سیستم سیاسی آمریکا با دیگر کشورهای توسعه یافته قدرت گسترده تر مجلس خواص، زمینه و حیطه گسترده تر نفوذ و قدرت دیوان عالی، جدایی قوای مجریه و مقننه( دموکراسی ریاستی) و دو حزبی بودن عرصه سیاسی این کشور است.
کنگره یا پارلمان آمریکا شامل دو مجلس سنا(خواص) و مجلس نمایندگان( عوام) است. محل برگزاری کنگره ساختمان “کپیتول” در واشنگتن دی سی است. بر اساس قانون اساسی ایالات متحده کلیه اختیارات قانون گذاری در این کشور به کنگره واگذار شده است. تصویب هر لایحه در کنگره به تایید هر دو مجلس احتیاج دارد. اگرچه رییس جمهور می تواند لایحه مذکور را وتو کند، کنگره می تواند وتوی رییس جمهور را با توافق رای دو سوم نمایندگان مجالس نمایندگان و سنا باطل کند.
معرفی کوتاه
ایالات متحده آمریکا (به انگلیسی: The United States of America) که به صورت خلاصه ایالات متحده یا آمریکا خوانده میشود، یک جمهوری فدرال متشکل از ۵۰ ایالت، یک منطقه فدرال، پنج سرزمین خودمختار و مجموعهای از جزایر پراکنده است که مجموعاً دارای مساحتی معادل ۹/۸ میلیون کیلومتر مربع (۳/۸ میلیون مایل مربع) و جمعیتی برابر ۳۲۵ میلیون نفر میباشد. آمریکا چهارمین کشور دنیا از لحاظ وسعت و سومین کشور دنیا از لحاظ جمعیت میباشد. پایتخت آمریکا واشینگتن، دی.سی. و پرجمعیتترین شهر آن نیویورک میباشد. چهل و هشت ایالت آمریکا و منطقه فدرال پایتخت در سرزمین اصلی ایالات متحده آمریکا واقع در آمریکای شمالی بین کانادا و مکزیک قرار دارند. ایالت آلاسکا در گوشه شمال غربی آمریکای شمالی بین کانادا از شرق و تنگه برینگ و روسیه از غرب جای گرفتهاست. ایالت هاوایی که به صورت مجمعالجزایری میباشد، در میانه اقیانوس آرام واقع شدهاست. قلمروهای ایالات متحده آمریکا که در دریای کارائیب و اقیانوس آرام پراکنده هستند، نه منطقه زمانی را شامل میشوند. جغرافیا، آب و هوا و حیات وحش فوقالعاده متنوع و گوناگون آمریکا، این کشور را در زمره ۱۷ کشور دارای تنوع زیستی فراوان قرار دادهاست.
سرخپوستان دیرین، ۱۵٬۰۰۰ سال پیش از سیبری به سرزمینهای اصلی آمریکای شمالی مهاجرت کردند. استعمار قاره آمریکا توسط اروپاییها از قرن شانزدهم میلادی آغاز شد. در آغاز ایالات متحده آمریکا با ۱۳ مستعمره بریتانیایی بنیان نهاده شده در ساحل شرقی پدیدار گردید. چالشها و اختلافات متعدد بین پادشاهی بریتانیای کبیر و مستعمرات سیزدهگانه پیرو جنگ فرانسویان و سرخپوستان، منجر به آغاز انقلاب در سال ۱۷۷۵ میلادی در آمریکا و نهایتاً اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا گردید. جنگ در سال ۱۷۸۳ به پایان رسید و بدین گونه ایالات متحده آمریکا نخستین کشوری بود که استقلال خود را از امپراتوریهای استعماری کسب نمود. قانون اساسی فعلی آمریکا در سال ۱۷۸۸ با اصلاحات دهگانه که مجموعاً با نام منشور حقوق ایالات متحده آمریکا میباشد، پیریزی گردید. در سال ۱۷۹۱ قانون اساسی که تضمینکننده همه آزادیهای اساسی مدنی بود، تصویب گردید.
در خلال قرن نوزدهم میلادی ایالات متحده آمریکا به شکلی قاطعانه، به توسعه ارضی در سراسر خاک آمریکای شمالی مشغول شد. همچنین در خلال این قرن سرخپوستان تبعید و ایالات جدید به شکلی تدریجی تأسیس گردیدند. در سال ۱۸۴۴ توسعه سرزمینهای آمریکا در سراسر قارهٔ آمریکای شمالی به پایان رسید. در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی، جنگ داخلی آمریکا منجر به منسوخ شدن بردهداری در این کشور شد. در سالهای پایانی قرن نوزدهم، آمریکا به جزایر و آبهای اقیانوس آرام مسلط شد و اقتصاد این کشور نیز در نتیجه انقلاب صنعتی فراگیر در دنیا، رشد بیسابقهای کرد. جنگ آمریکا و اسپانیا و جنگ جهانی اول، موقعیت آمریکا را به شکل یک ابرقدرت نظامی جهانی تثبیت کرد. ایالات متحده در جنگ جهانی دوم به شکل یک ابرقدرت، نخستین کشور تولیدکننده و تنها کشور استفادهکنندهٔ بمبهای اتمی در جنگ و بهعنوان اعضای دائم شورای امنیت سازمان ملل متحد ظاهر گردید. در خلال جنگ سرد ایالت متحده و اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی رقابت فضایی قابل توجهای داشتند که این رقابت در پروژهٔ آپولو ۱۱ به اوج خود رسید. بعد از پایان جنگ سرد در سال ۱۹۹۱ و فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، ایالات متحده تبدیل به تنها ابرقدرت جهان شد.
ایالات متحده از اعضاء بنیانگذار سازمان ملل متحد، صندوق بینالمللی پول، بانک جهانی، سازمان کشورهای آمریکایی (OAS) و تعدادی دیگر از سازمانهای بینالمللی است. ایالات متحده کشوری فوق پیشرفته بر پایه تولید ناخالص داخلی و دومین کشور دنیا بر پایه تولید ناخالص داخلی (برابری قدرت خرید) تقریباً یکچهارم تولید ناخالص داخلی کل کشورهای جهان میباشد. اقتصاد ایالات متحده یک اقتصاد فرا صنعتی و عظیم است که در فعالیتهای خدماتی به شکلی عالی عمل کرده و در زمینهٔ اقتصاد دانشبنیان جزء سرآمدهای دنیا محسوب میشود. از لحاظ تولید ایالات متحده دارندهٔ رتبهٔ دوم در جهان است. ایالات متحده اولین کشور واردکننده و دومین کشور صادرکننده جهان است. با وجود اینکه جمعیت آمریکا فقط ۴٫۳٪ جمعیت جهان است، این کشور مالک ۳۳٫۴٪ ثروت جهانی در بین کشورهای دنیاست. ایالات متحده دارای بیشترین سهم ثروت جهانی در بین کشورهای دنیاست. آمریکا از لحاظ چندین شاخص اجتماعی ـ اقتصادی مثل دستمزد متوسط، شاخص توسعه انسانی سرانهٔ تولید ناخالص داخلی و سوددهی سرانه جزء رتبههای بالا در میان کشورهای جهان بهشمار میرود. ایالات متحده دارندهٔ قدرتمندترین نیروی مسلح جهان است. بودجه و هزینهکرد نظامی آمریکا، بیش از یک سوم کل بودجهٔ نظامی دنیا است.
مجلس در آمریکا
کنگره یا پارلمان آمریکا شامل دو مجلس سنا(خواص) و مجلس نمایندگان( عوام) است. محل برگزاری کنگره ساختمان “کپیتول” در واشنگتن دی سی است. بر اساس قانون اساسی ایالات متحده کلیه اختیارات قانون گذاری در این کشور به کنگره واگذار شده است. تصویب هر لایحه در کنگره به تایید هر دو مجلس احتیاج دارد. اگرچه رییس جمهور می تواند لایحه مذکور را وتو کند، کنگره می تواند وتوی رییس جمهور را با توافق رای دو سوم نمایندگان مجالس نمایندگان و سنا باطل کند.
مجلس نمایندگان:
نمایندگان مجلس عوام در انتخاباتی عمومی برای مدت دو سال از بین نامزدهای۵۰ ایالت این کشور انتخاب می شوند. تعداد نمایندگان این مجلس ۴۳۵ نفر است و تعداد نمایندگان هر ایالت بر اساس جمعیت آن ایالت است. به طور کلی تعداد نماینده برای هر سی هزار نفر یک نفر است؛ با این حال هر ایالت باید حداقل یک نماینده داشته باشد. علاوه بر این ۴۳۵ نماینده، نمایندگانی از نواحی نیمه مجزا و بخش فدرال کلمبیا- واشنگتن دی سی- نیز بدون حق رای در مجلس نمایندگان حضور دارند.
شرایط نامزدی برای نمایندگی در این مجلس حداقل ۲۵ سال سن و حداقل ۷ سال سکونت در آمریکا به عنوان تبعه آن کشور است. همچنین نامزد هر ایالت باید در هنگام اعلام کاندیداتوری خود ساکن همان ایالت باشد. رییس مجلس نمایندگان عضو ارشد حزب اکثریت مجلس است.
در بند دوم قانون اساسی ایالات متحده موصب ۱۷۸۹ به انتخاب رییس مجلس نمایندگان توسط نمایندگان این مجلس اشاره کرده است. با وجود آنکه بر اساس قانون رییس مجلس لزوما نباید از اعضای کنگره باشد، تا به امروز همه روسای مجلس نمایندگان از اعضای کنگره بوده اند. هرگاه حزب رییس جمهور آمریکا و حزب اکثریت مجلس نمایندگان متفاوت باشد، رییس مجلس نمایندگان عملکرد رهبر اپوزیسیون را نیز بر عهده دارد. مجلس نمایندگان دارای ۲۰ کمیته تخصصی است که مسئولیت تدوین و پیشنهاد لایحه ها و همچنین نظارت بر سازمان های مربوط به حوزه کاری هر کمیته بر عهده آنها است.
عموما اعضای مجلس نمایندگان در مقایسه با سناتورها تعهد و پاسخگویی بیشتری به دغدغه های رای دهندگان دارند؛ چراکه دوره مسئولیت آنها دو سال است. همچنین روند قانون گذاری و تصمیم گیری در مجلس نمایندگان نسبت به مجلس سنا رسمی تر و امکان تشکیل ائتلاف های حزبی کمتر است. در حالی که احتمال لابی گری،آبستراکسیون، جلوگیری از تصویب قوانین از طریق طولانی کردن مذاکرات و تشکیل توافق های پنهانی در مجلس سنا بیشتر و امکان پذیرتر است.
مجلس سنا:
مجلس سنا در بر گیرنده ۲ نماینده از هر ایالت و در مجموع ۱۰۰ نماینده است. سناتورها از سال ۱۹۱۳ هر ۶ سال توسط مردم انتخاب می شوند. بر اساس قانون نمایندگان کنگره به سه دسته تقسیم شده و کرسی های دسته اول پس از دو سال به انتخابات گذاشته می شود. همچنین دسته دوم سناتورها پس از چهارسال و دسته سوم پس از ۶ سال تغییر می کنند. پیش از ۱۹۱۳ انتخاب سناتورها به صورت غیر مستقیم و توسط قانون گذاران هر ایالت بود.
وقوع درگیری های حزبی از سال ۱۸۵۰ باعث شد صندلی سناتورهای بعضی از ایالات در مجلس سنا خالی بماند، زیرا جمهوری خواه ها و دموکرات ها با وجود مناقشات بین حزبی نمی توانستند نماینده ایالت خود را معرفی کنند. مشکلات مربوط به روند انتخاب سناتورها به ویژه پس از جنگ داخلی آمریکا گسترش یافت و اعتراض دیگری مبنی بر روند نابرابر انتخاب سناتورها در ایالت های مختلف شکل گرفت. بنابراین در سال ۱۸۶۶ قانونی برای یکسان سازی روند انتخابات در ایالت ها تصویب شد. قانون مذبور اگرچه کمک کننده بود اما ایرادات سیستم انتخاباتی مجلس سنا را به طور کامل رفع نکرد. در نتیجه، درخواست برگذاری انتخابات مردمی مستقیم برای مجلس سنا که اولین بار در سال ۱۸۲۶ مطرح شده بود به مرور قوت گرفت و هر سال اصلاحیه قانون برای اجرای این درخواست در کنگره مطرح اما توسط سناتورها رد می شد.
بالاخره در سال ۱۹۰۷ ایالت اورگون برای اولین بار در برگزاری انتخابات مستقیم پیشتاز شد و پس از این اقدام بر تعداد ایالت هایی که از اورگون پیروی کردند افزوده شد. در نهایت در تاریخ ۸ آپریل ۱۹۱۳ اصلاحیه تبدیل سیستم انتخاباتی مجلس سنا به انتخاب عمومی و مستقیم تصویب شد.
شرایط کاندیداتوری برای مجلس سنا حداقل سی سال، حداقل ۹ سال سکونت در آمریکا به عنوان تبعه این کشور و سکونت فرد در زمان انتخابات در ایالتی که از طرف آن نامزد می شود است. رییس مجلس سنا معاون رییس جمهور است که دارای حق رای نیست، مگر آنکه در یک موضوع تعداد نمایندگان موافق و مخالف یکسان باشد. مجلس سنا دارای ۲۰ کمیته دائم، ۴ کمیته مشترک و تعدادی کمیته موقت است که وطیفه آنها بررسی لوایح و قطعنامه ها است.
سنا دارای اختیارات و وظایفی اختصاصی است، از جمله آنکه وظیفه بررسی و رسیدگی به هرگونه اعلام جرم علیه مقامات دولتی بر عهده این مجلس است. جرم اعلام شده در صورتی مورد تایید قرار می گردد که دو سوم سناتورهای حاضر در جلسه درباره آن به توافق نظر برسند. علاوه بر این مجلس سنا به ویژه در انتخاب قضات فدرال اهمیت زیادی دارد و می تواند قضات منتخب رییس جمهور را رد کند. همچنین تایید سفرا، همه افرادی که دارای شغل دیپلماتیک هستند و روسای سازمان های کلیدی دولت نیز بر عهده سناتورها است. از جمله دیگر اختیارات مجلس سنا لزوم توافق دو سوم سناتورها بر روی معاهده های امضا شده توسط قوه مجریه و ایجاد اصلاحیه بر آنها در صورت لزوم است.
قوانین مشترک در مجلسین کنگره:
– جلسات هر دو مجلس کنگره با حضور اکثریت نمایندگان رسمیت می یابد و در صورت به حد نصاب نرسیدن حضار، جلسه مذکور به روز دیگری موکول می شود. همچنین مجلس می تواند با روش های تنبیهی حضور اعضای غایب را الزامی کند.
– هرکدام از مجالس آیین نامه داخلی خود را تهیه می کنند و در صورتی که یکی از نمایندگان مرتکب بی انضباطی شود، مجلس می تواند او را با اتفاق نظر دو سوم نمایندگان اخراج کند.
– هر مجلس مشروح مذاکرات خود( به جز آنهایی که محرمانه باشند) را هر چند وقت یک بار منتشر می کند. همچنین آرای مثبت و منفی نمایندگان درباره مسائل مختلف در صورت تمایل یک پنجم نمایندگان در روزنامه انتشار می یابد.
– حقوق و مزایای نمایندگان و سناتورها از محل خزانه داری ایالات متحده پرداخت می شود و هیچ کدام از نمایندگان دو مجلس نمی توانند در زمان نمایندگی متصدی سمت دولتی ای شوند که موجب حقوق و مزایای آنها شود. در مقابل در صورت تصدی سمت دولتی نیز فرد نمی تواند به عضویت مجلس نمایندگان و مجلس سنا درآید.
– هر لایحه پس از آنکه به تصویب مجلس نمایندگان و سنا می رسد، قبل از تبدیل شدن به قانون باید به تایید و امضای رییس جمهور آمریکا برسد. در صورت مخالفت رییس جمهور لایحه به همراه دلایل مخالفت به مجلسی که لایحه در آن تصویب شده بازگردانده می شود و مجلس مذکور با درج علل مخالفت در نشریه مخصوص خود، در لایحه تجدید نظر می کند. در صورتی که لایحه تجدید نظر شده به تصویب دو سوم نمایندگان برسد، به مجلس دیگر فرستاده می شود و در صورت توافق دو سوم نمایندگان مجلس دوم، لایحه به قانون تبدیل می شود.
اختیارات و وظایف کنگره:
۱. وضع و وصول مالیاتها، عوارض گمرکی، تعرفهها، مالیاتهای غیرمستقیم، پرداخت بدهیها و تأمین دفاع مشترک و رفاه عمومی ایالات متحده. لازم به ذکر است که کلیه عوارض گمرکی، تعرفهها و مالیاتهای غیرمستقیم در سراسر ایالات متحده یکسان میباشد.
۲. دریافت وام با استفاده از اعتبارات ایالات متحده.
۳. وضع مقررات برای تجارت با کشورهای خارجی، بین ایالت های مختلف و با قبایل سرخپوست.
۴. تهیه قانون واحد برای اعطای تابعیت و قوانین واحد در مورد ورشکستگی در سراسر ایالات متحده.
۵. انتشار پول، تعیین ارزش آن و ارزش پول خارجی و تعیین معیارهای وزن و اندازه گیری.
۶. تعیین مجازات جعل اوراق بهادار و پول رایج ایالات متحده.
۷. تأسیس ادارات پستی و ایجاد راههای مراسلاتی.
۸. تشویق پیشرفت علم و هنرهای سودمند از راه حفظ حق انحصاری برای تألیفات و اختراعات نویسندگان و مخترعان برای مدت زمان محدود.
۹. تشکیل دادگاههای عالی دیوان کشور.
۱۰. تعریف و مجازات دزدیهای دریایی و جنایات ارتکابی در دریاهای آزاد و جرائم برعلیه حقوق ملل.
۱۱. اعلان جنگ و «صدور مجوز اقدام مقابله به مثل» و وضع قوانین مربوط به متصرفات زمینی و دریایی.
۱۲. تشکیل ارتش و حمایت از آن؛ اختصاص هر گونه اعتبار به منظور استفاده در این زمینه برای بیش از یک دوره دو ساله مجاز نخواهد بود.
۱۳. تشکیل و نگهداری نیروی دریایی.
۱۴. وضع مقررات برای اداره نیروهای زمینی و دریایی و ایجاد نظم در میان آنها.
۱۵. فراخوانی نیروهای مردمی برای اجرای قوانین اتحادیه، سرکوب شورشها و دفع تهاجمات.
۱۶. سازماندهی، تأمین سلاح و منظم ساختن نیروهای شبه نظامی و ترتیب به خدمت گرفتن بخشی از آنان به طوری که در خدمت ایالات متحده باشند. در عین حال، برای ایالات اختیار نصب افسران و آموزش شبه نظامیان طبق قواعد انضباطی مقرر از سوی کنگره محفوظ میباشد.
۱۷. اعمال قانونگذاری انحصاری در همه موارد نسبت به منطقهای (با مساحت حداکثر ده مایل مربع) که با واگذاری ایالتهای خاص و پذیرش کنگره میتواند مقر حکومت ایالات متحده گردد و نیز اعمال اختیارات مشابه در مورد مکانهایی که با موافقت مجلس قانونگذاری ایالتی برای ایجاد استحکامات، زرادخانه، وزارتخانه، کارخانههای کشتیسازی و سایر تأسیسات مورد نیاز در آن ایالت خریداری میشوند.
۱۸. تدوین کلیه قوانینی که برای اعمال اختیارات آینده و سایر اختیاراتی که به دولت ایالات متحده و یا هر وزارتخانه یا دستگاههای اجرایی به موجب قانون اساسی واگذار شده است.
تاریخچه شکل گیری کنگره و و احراب سیاسی در آمریکا:
پیش از استقلال آمریکا سیزده ایالت این کشور با وجود مجالس قانونگذاری، به سه نوع اداره می شدند: مباشرت، تملک و تحت اداره پادشاه انگلستان. سه ایالت ماساچوست، کنتیکت و رودآیلند به روش مباشرت اداره می شدند؛ بدین معنی که فردی به عنوان مباشر از طرف دولت انگلستان برای اداره این ایالت ها انتخاب می شد. این در حالی بود که مردم این مناطق می توانستند مجلس قانونگذاری دایر و درباره قوانین خود تصمیم بگیرند.
مجلس قانونگذاری در این ایالات شامل دو نوع خواص و عوام بود که نمایندگان مجلس عوام توسط شهرنشینان و نمایندگان مجلس خواص از بین ساکنین خارج از شهر انتخاب می شدند. گروه دوم ایالات تحت تملک از جمله نیوهمپشایر، نیویورک، نیوجرسی و پنسیلوانیا بودند که حاکمان یا مالکین آنها می توانستند قوانین طرح شده توسط مجالس قانونگذاری در این ایالت ها را وتو و در نتیجه بی اثر کنند. گروه سوم ایالاتی بودند که تحت اداره پادشاه انگلستان قرار داشتند و دارای مجالس قانونگذاری خواص و عوام بودند. نمایندگان مجلس عوام در این ایالت ها توسط مردم و نمایندگان مجلس خواص از طرف پادشاه انگلستان و توسط حاکم برگزیده می شدند.
در ماه مه سال ۱۷۶۵ قطعنامه ای توسط مستعمره ویرجینیا و به پیشنهاد یکی از نمایندگان مجلس این ایالت تصویب شد، که طی آن قابلیت تغییر یا تاثیرگذاری قوانین وضع شده در خارج از هر ایالت را بر قوانین تصویب شده در آن ایالت ممنوع می کرد. این پیشنهاد که پس از آن مورد تصویب مجالس ماساچوست و کارولینای جنوبی نیز قرار گرفت، سرچشمه ای برای تشکیل کنگره در کشور آمریکا بود.
درنتیجه، آنچه که به معنای واقعی مجلس قانونگذاری در این کشور ایجاد شد، کنگره ۵۵ نفری در فیلادلفیا بود که در تاریخ پنجم سپتامبر سال ۱۷۷۴ شکل گرفت. پس از آن در سال ۱۷۷۶ کنگره فلادلفیا تصمیم به تدوین اعلامیه استقلال گرفت و کمیته ای متشکل از “توماس جفرسون” از ایالت ویرجینیا، “فرانکلین”، “راجر شرمن” و “جون آدامس” از ایالت کنتیکت و “رابرت لیونیگستون” از ایالت نیویورک شکل گرفت.
در تاریخ ۴ جولای ۱۷۷۶ اعلامیه استقلال ایالات متحده آمریکا تصویب شد و در چهاردهم ژوئن به دستور کنگره علامت پرچم انگلیس از پرچم آمریکا حذف شد و پرچم جدید با سیزده ستاره در روز سوم سپتامبر ۱۷۷۷ برافراشته شد. در همان زمان بین نمایندگان ایالات در کنگره فیلادلفیا درباره تعداد نمایندگان هر ایالت در مجلس اختلاف به وجود آمد تا جایی که ایالت ها تا مرز جدایی از یکدیگر نیز پیش رفتند. در این اختلاف ایالت های پرجمعیت و عموما شمالی خواستار تعیین تعداد نمایندگان بر اساس جمعیت هر ایالت و ایالت های کم جمعیت که بیم تسلط ایالت های پرجمعیت بر کل کشور را داشتند، خواستار تعیین تعداد مساوی نماینده برای هر ایالت بودند. در نتیجه مناقشه شکل گرفته پیشنهاد نماینده ایالت مریلند مورد پذیرش هر دو طرف قرار گرفت مبنی بر اینکه تعداد اعضای مجالس نمایندگان در هر ایالت بر اساس جمعیت ایالت ها وتعداد سناتورها به صورت مساوی ۲ نفر برای هر ایالت باشد.
در سال ۱۷۸۷ در پی بروز اختلاف بین نمایندگان برخی ایالات، نمایندگان کنگره تصمیم گرفتند مجلس موسسان شکل دهند و قانون اساسی آمریکا را تدوین کنند. اولین مجلس موسسان با شرکت ۵۵ نماینده و به ریاست جرج واشنگتن در ماه مه ۱۷۸۸ تشکل شد و متعاقب آن قانون اساسی آمریکا شامل یک مقدمه و ۷ اصل به مرور به تصویب ۱۳ ایالت رسید.
اولین کنگره آمریکا بر اساس قانون اساسی در تاریخ ۴ مارس ۱۷۸۹ تشکیل شد و از آنجا که قانون اساسی تا آن زمان فقط مورد تصویب ۱۰ ایالت قرار گرفته بود؛ اعضای کنگره شامل ۵۹ نماینده مجلس نمایندگان و ۲۰ سناتور بود. پس از آن تا به امروز به تدریج و با افزایش تعداد ایالت ها تعداد نمایندگان مجلس نمایندگان به ۴۳۵ نفر و تعداد سناتورها به ۱۰۰ نفر افزایش یافت.
اگرچه در زمان تدوین قانون اساسی آمریکا و همچنین تشکیل اولین کنگره در این کشور، نقش پررنگ احزاب پیش بینی نمی شد، اما بلافاصله پس از شروع به کار اولین کنگره تقسیمات حزبی به سرعت گسترش یافت. در آغاز طرفداران دیدگاه جان همیلتون که حامی تقویت دولت مرکزی و گسترش نفوذ و قدرت دولت مرکزی بود، یک گروه سیاسی و طرفداران “توماس جفرسون” که با تاکید بر آزادی و حقوق شهروندان مخالف یک دولت مرکزی مطلقه بود، گروه دیگر سیاسی آمریکا را تشکیل دادند.
این دو گروه به طرفداران حزب “فدرالیست” و مخالفان آنها با عنوان حزب “دموکرات جمهوری خواه” معروف شدند. آنها در عرصه سیاسی آمریکا به رقابت پرداختند تا انتخابات سال ۱۸۰۰ که شکست حزب فدرالیست از حزب دموکرات جمهوری خواه موجب کاهش شدید محبوبیت حزب فدرالیست و خروج آن از عرصه سیاسی آمریکا شد.
حزب دموکرات جمهوری خواه که پس از آن تک حزب قدرتمند آمریکا بود، در انتخابات سال ۱۸۲۴ دچار اختلافات درونی درباره انتخاب نامزد ریاست جمهوری شد. اختلافات بین “اندرو جکسون” و “کوئنسی آدامز” به انتخابات ۱۸۲۸ نیز کشیده شد و این موضوع باعث شد اندرو جکسون از حزب دموکرات جمهوری خواه کاندید شود و آدامز به عنوان نماینده حزب “جمهوری خواهان ملی” ( متفاوت با حزب جمهوری خواه امروزی) وارد انتخابات شود.
از آن پس حزب دموکرات جمهوری خواه به رهبری اندرو جکسون به عنوان حزب “دموکرات” شناخته شد. در مقابل در پی درگیری های جنگ داخلی حزب “ویگ” در سال های ۱۸۳۶ تا ۱۸۲۵ جایگزین حزب جمهوری خواهان ملی شد. انتخابات ۱۸۵۶ و شکست نامزد این حزب نیز باعث خروج حزب ویگ از عرصه سیاسی آمریکا گردید. در سال ۱۸۵۴ اعضای سابق حزب ویگ و برخی دیگر از فعالان ضد برده داری که عموما از ایالت های شمالی بودند حزب “جمهوری خواه” را بنیان گذاشتند.
با وجود آنکه در قانون اساسی آمریکا سخنی از دو حزبی بودن سیستم سیاسی ای کشور مطرح نشده است، قدرت سیاسی چه در دولت و چه در کنگره همواره بین دو حزب اصلی رد و بدل شده است. و احزاب دیگر نتوانستند به جایگاه رقابت با دو حزب اصلی دست یابند. در حال حاضر ۱۱۶ امین کنگره در آمریکا در جریان است که کار خود را از سوم ژانویه ۲۰۱۹ آغاز کرده است.
در انتخابات میان دوره ای سال ۲۰۱۸، حزب دموکرات اکثریت مجلس نمایندگان را کسب کرد، در حالی که حزب جمهوری خواه اکثریت خود را در مجلس سنا قوت بخشید. به لحاظ آماری حزب جمهوری خواه با ۵۳ عضو اکثریت ۵۳ درصدی مجلس سنا را در دست دارد. در مقابل، حزب دموکرات با ۲۳۳ کرسی در مقابل ۱۹۷ کرسی حزب جمهوری خواه، حزب اکثریت مجلس نمایندگان آمریکا است.