خانه کارگر تشکلی صنفی غیردولتی است که در سال ۱۳۳۷ در پی تدوین قانون کار ایران از اتحاد چند سندیکای کارگری شکل گرفت. این اتحادیه در سال ۱۳۴۶ در همکاری با “حزب ایران نوین” “سازمان کارگران حزب ایران نوین” را شکل داد و پس از آن به عنوان شاخه کارگری در “حزب رستاخیز” ادغام شد. پس از انقلاب خانه کارگر به عنوان نهادی برای اتحاد و انسجام جنبش کارگری فعالیت خود را از سر گرفت، اما درباره مدیریت این تشکل بین گروه های چپ و کمونیستی و گروه های اسلام گرا اختلاف و مناقشه حاکم بود. در نهایت “شوراهای اسلامی کار” به رهبری “علیرضا محجوب”، “حسین کمالی” و “علی ربیعی” توانستند اداره خانه کارگر را بر عهده بگیرند. اولین اقدامات این گروه در سال ۱۳۵۷ تحت عنوان “شاخه کارگری حزب جمهوری اسلامی” بود؛ اما با برگزاری اولین کنگره در سال ۱۳۵۸، خانه کارگر به عنوان تشکلی مستقل ابراز وجود کرد. این تشکل صنفی- سیاسی توانست در دی ماه سال ۱۳۷۱مجوز فعالیت رسمی را از کمیسیون ماده ۱۰ و احزاب دریافت کند. خانه کارگر به لحاظ گرایش سیاسی در زمره اصلاح طلبان قرار می گیرد و یکی از اعضای “شورای هماهنگی جبهه اصلاحات” است
ارکان خانه کارگر بر اساس اساسنامه این تشکل شامل هوادار، عضو، کانون اتحادیه، کنگره، شورای مرکزی و دبیرکل است. کنگره خانه کارگر هر ۴ سال یک بار برگذار می شود و وظیفه اصلی آن انتخاب شورای مرکزی تشکل است. شورای مرکزی متشکل از سه عضو اصلی و دو عضو علی البدل است و اموری چون بررسی و تصویب طرح ها، تصویب بودجه و انتخاب دبیر کل و اعضای هیات اجرایی در حوزه مسئولیت ها و اختیارات آن است. دبیرکل عالی ترین مسئول اجرایی و سخنگوی خانه کارگر است و اموری چون تهیه و تنطیم نمودار سازمانی کادر اجرایی و تدوین بودجه سالیانه را بر عهده دارد. شورای مرکزی خانه کارگر جمهوری اسلامی ایران در حال حاضر شامل افراد تشکیل دهنده هسته اولیه(علیرضا محجوب، حسین کمالی و علی ربیعی) است و علیرضا محجوب از سال ۱۳۶۹ در سمت دبیرکلی این تشکل قرار دارد.
اهداف خانه کارگر جمهوری اسلامی ایران بر اساس مرامنامه آن از این قرار است:
۱. تلاش در جهت خودکفایی واستقلال و قطع کامل وابستگی به بیگانگان و جلوگیری از غارت و اتلاف منابع طبیعی و نیروی کار کشور از راه تبدیل صنعت مونتاژ و وابسته و کشاورزی رو به انهدام ، صنعت و کشاورزی مستقل وجهت دار که در آن منابع طبیعی و انسانی مسلمین با رعایت شرایط اقلیمی در جهت مصالح اسلام و انقلاب اسلامی و تامین نیازهای عمومی بکار افتد.
۲. دفاع ازآزادی های انسانی و ارزش آفرین که شرط لازم برای شکوفایی استعدادها و توانائی های کارگری و سایر اقشار جامعه برای ایفای نقشی خلاق در تعیین سرنوشت اجتماعی خویش است.
۳. ریشه کن کردن فقر و محرومیت از طریق تاکید بر ارزش کار و نفی هر نوع استثمار و استقرار نظام اقتصادی اسلامی و منطبق بر قانون اساسی که در آن شخصیت معنوی و انسانی هر فرد تقویت شود و در او شوق درونی به وجود آید که کارآئی و مهارت خویش را بالا برده و به خودکفائی فنی جامعه کمک کند.
۴. تقویت هر چه بیشتر نهادهای جمهوری اسلامی و همکاری صمیمانه با آنها در جهت تحقق اهداف انقلاب شکوهمند اسلامی و ریشه کن کردن بقایای فساد و فحشاء ومادی گرائی بجا مانده از فرهنگ طاغوت و استعمار و مبارزه پیگیر با هر نوع گرایش شرک آلود و ایجاد زمینه رشد ارزش های معنوی در جامعه و شکوفائی استعدادهای نسل جوان در زمینه های اخلاقی،فرهنگی،علمی و فنی از طریق امر به معروف و نهی از منکر.
۵. تلاش برای تحقق بند دوم اصل چهل و سوم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تا جائی که آحاد نیروی کار کشور در مالکیت ابزاری که با آن کار می کنند شریک و سهیم گردند.
۶. تا کید بر اجرای کامل اصل چهل و چهارم قانون اساسی به شکلی که بخش تعاونی عملاً وسیع ترین بخش اقتصادی کشور را تشکیل دهد.
۷. تاکید بر دو اصل تولی و تبری در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران که متضمن رعایت کامل استقلال سیاسی،اقتصادی،فرهنگی و نظامی کشور بدون وابستگی و گرایش به شرق و غرب می باشد.
۸. حمایت از توسعه و تحکیم روابط برادرانه با همه مسلمانان به ویژه کارگران مسلمان و کمک به محرومان و مستضعفان جهان ،پشتیبانی همه جانبه از مبارزه ملتهای مستضعفی که در راه حق آزادی مبارزه می کنند و حمایت از حرکتهای حق طلبانه کارگران مستضعف جهان.
۹. توسعه و تحکیم روابط برادرانه با تشکلهای اسلامی دیگر.
۱۰. مبارزه علیه کفر و استکبار جهانی ،نژادپرستی،صهیونیسم و حامیان آنها در سراسر جهان.